Embættismanna ofbeldi

Ég er einhvernvegin þannig gerður að mér líkar best þegar fólk er ákveðið en samt gætt réttsýni og umburðarlyndi.  Þess vegna er ég til að mynda ekkert sérlega hrifin af þeim sem aðhyllast bókstafstrú ýmiskonar, gildir þá einu hvaða trúarbrögð eiga í hlut. Upp á yfirborðið síðustu daga hefur skotið nýjum bókstafsmanni sem er að verða eins og vírus sem hefur smitast út í sinni sveit.

Ég hef áður hér á þessu bloggi skrifað um Sýslumanninn á Selfossi vegna þess að hörkuleg og ferköntuð framganga hans hefur vakið athygli mína. Vill taka fram strax að ég hef aldrei átt persónuleg samskipti við þennan mann, heldur hafa valdsmannslegar aðgerðir hans dregið athygli mína að honum.  

Gein Helgu Jónsdóttur lögfræðings í Fréttablaðinu í gær föstudaginn 2. maí, er afar athyglisverð og í raun, dæmisaga um embættismann sem misskilur hlutverk sitt. Í skjóli bókstafsins er málarekstur keyrður áfram í óþökk bæði þolanda og geranda. Jafnvel þó að bent hefði verið á lagaheimildir til þess að fella málið niður.

Þegar ég flétti svo blöðunum í morgun voru tvær greinar sem ég rakst á sem urðu til þess að ég hugsaði það er ekki hægt að sitja og horfa upp á þetta ofbeldi á Selfossi athugasemdalaust.  Fyrst var það viðtal við Stefán Eiríksson lögreglustjóra í Reykjavík í 24 stundum, fyrirsögnin „Meðalhófið er heilög regla“ virðist ekki alltaf eiga við á Selfossi. Fréttablaðið í dag birtir svo athugun sína á fjölda mála hjá sýlsmannsembættum landsins milli ára. Þar kemur fram að á sama tíma og þessi málafjöldi embættanna hefur frekar dregist saman á landsvísu hefur hann rúmlega þrefaldast í Selfossi.  Ekki eins og það sé nóg heldur lauk 74,3% málanna á landsvísu með ákæru. Á Selfossi er þessi tala 88,8% eða 14,5% yfir meðaltali hinna embættanna.

Tilfinning mín um refsigleði yfirvaldsins á Selfossi var semsagt staðfest með tölfræði.  Nú er rétt að rifja upp aðeins það sem ég hef skrifað áður um Sýslumanninn á Selfossi og vald óttans. Ég skrifaði þá í hálfkæringi að þessi embættismaður væri að beita borgarana svo miklu ofbeldi og áreiti í því skyni að fá megin þorri þegnanna til að halda sér til hlés. Beita valdi óttans gagnvart samborgurum sínum. Aðferðafræði sem harðsvíraðir glæpamenn nota gjarnan.

Eftir þessa athugun Fréttablaðsins er augljóst að þessi ágæti embættismaður er að reyna að halda uppi lögum og reglu á suðurlandi með valdsmannlegum hrottaskap. Með laga bókstafinn að vopni gengur hann fram með mun meiri hörku og óbilgirni en við eigum að venjast.  

Ég held að það sé rétt að loka þessum hugleiðingum með orðum Sigurðar Líndal lagaprófessors sem höfð eru eftir honum vegna máls Helgu Jónsdóttur í þessari sömu úttekt Fréttablaðsins  „Rétt hefði verið að leita allra leiða til að fara vægar í sakirnar“